Leśniczy szkółkarz musi wyhodować odpowiednią liczbę różnych gatunków sadzonek, których w danym roku będą potrzebowali leśnicy.

Ta pora roku wymaga od leśniczego szkółkarza i całej obsady wytężonej pracy. Jest to okres wyjęcia sadzonek w celu ich posadzenia na nowo zakładanych uprawach i nie tylko. Co roku wyjmuje się ponad 2 miliony sadzonek. W tym czasie należy wysiać nasiona, z których wykiełkuje nowe pokolenie lasu. Aby to kiełkowanie przebiegało w sposób prawidłowy musi być należycie przygotowana gleba, a także muszą być zapewnione właściwe warunki wilgotnościowe, które w okresie suszy zapewnia deszczownia. 

Siewki w pierwszym okresie wzrostu i rozwoju wymagają szczególnej troski. Trzeba chronić je przed patogenami grzybowymi, gryzoniami, przymrozkami i nadmiernym nasłonecznieniem. Do tego celu wykorzystuje się odpowiednie środki chemiczne, siatki i włókniny oraz deszczowanie antyprzymrozkowe. Ze względu na te ostatnie niejednokrotnie trzeba dopilnować szkółkę w nocy, kiedy prawdopodobieństwo wystąpienia przymrozków jest największe.

Przed wysiewem nasion, a także w trakcie wegetacji, do gleby dostarcza się w ściśle określonych dawkach nawozy mineralne, aby siewkom i sadzonkom nie zabrakło składników pokarmowych.

Wiosna, to najlepsza pora roku do szkółkowania (przesadzania) sadzonek przeważnie jednoletnich, rzadziej dwu- lub trzyletnich. Wówczas wykonuje się również podcinanie korzeni specjalną maszyną. Korzenie podcina się na ogół na rok przed wyjęciem sadzonek i wysadzeniem ich na uprawie. Głębokość podcięcia zależy od gatunku i celu produkcji. Obydwa zabiegi sprzyjają wykształceniu się skupionego systemu korzeniowego o dużej liczbie drobnych korzeni. Ich efektem jest korzystne ukształtowanie się masy korzeni do masy części nadziemnej, co jest istotne dla użytkowej wartości sadzonek.

Kolejną czynnością  wykonywaną w tym okresie jest przerzedzanie sadzonek, które ma na celu doprowadzenie siewek do równomiernego zagęszczenia, zależnego od gatunku i wieku, co polepsza warunki wzrostu i rozwoju.